Viðskiptalegir hagsmunir eða mútur?

Lilja Mósesdóttir er með vinkil á Grímsstaðaævintýrinu, sem hægt er að kaupa.  Í þeim vinkli felast einning tækifæri, ef rétt er haldið á spilunum.  Huang Nubo gerir sér fulla grein fyrir því að andstaða er talsverð við þau áform hans að kaupa jörðina.  Hann hefur sótt um undanþágu að kaupa.

Það sem hins vegar vekur athygli, er dónaskapur ráðherra í garð mannsins.  Umsvifalaust er settur upp valdsmanssvipurinn og bent á það á hrokfullann hátt að ekkert sé gefið í þessu sambandi.  Bloggarar hafa einnig verið iðnir við kolann að draga mannorð Huang Nubo niður og bera þar fyrir sig hálfkveðnar vísur og Gróusögur.  Rétta andrúmsloftið er auðvita að koma jákvætt fram og sýna kurteisi. 

Þar sem undanþágu þarf að veita fyrir kaupunum, er ekkert óeðlilegt við það að eitthvað meira fylgi með í kaupunum af hendi kupanda.  Það er tvíþætt.  Í fyrsta lagi ef málið er mjög áhugavert og líklegt til að skila kaupanda talsverðum ágóða, er ekkert óeðlilgt svæðið sé metið hærra fyrir vikið, til að undanþága komi til greina.  Í öðru lagi að vekja ekki of miklar væntingar hjá þeim sem á eftir koma, m.ö.o. að það sé ekki sjálfgefið að grípa til undanþágu, nema ríkir hagsmunir fylgi.   Auk þess verði settar verði strangar skorður um verkefnið og það lúti ótvírætt íslenskum lögum.

Spurningin til Huang Nubo er því, hvað er hann tilbúinn til að gera til að verkefnið skili aukinni veltu og umtalsverðum tekjum inn í samfélagið.

Svo geta menn rifist endalaust um það hvort þetta eru viðskiptalegir hagsmunir eða mútur?