Séreignasparnaðurinn.

Fyrir nokkru var hvatt til þess að fólk legði til hliðar fjármagn og sparaði.  Til að hvetja til þessa sparnaðar, var samið við vinnuveitendann að leggja á móti, til að örva menn til verka.  Ég tók ekki þátt í þessu, hef alltaf tekið með fyrirvara svona "padent" lausnum.  Það er í sjálfu sér göfugt markmið að spara, en í þessu tilfelli vantaði eitthvað upp á að hugsunin næði alla leið.

Þetta sama fólk, sem tók þátt í þessum saparnaði, fór nefnilega snúningalaust og keypti sér allskyns glingur og sló út á það lán, jafnvel myntkörfulán.  Það gleymdist nefnilega í góðærinu að nefna það, að það er góður siður að eyða ekki um efni fram.  Þetta er gullvæg regla og ávallt í gildi.

Það kemur mér ekki á óvart að þessi séreignasparnaður skuli ekki veri jafn traust kjölfesta og af var látið í upphafi.  Ekki það að ég hafi séð þetta fyrir, en eitthvað sagði mér þó að þetta væri ekki eins áhugavert og það var kynnt af "sérfræðingastóðinu".

Þar sem ég tók ekki þátt í þessu og fékk þar af leiðandi ekki uppbótina frá vinnuveitendanum, sé ég ekki að ég eigi á nokkurn hátt að taka þátt í því að tryggja þessum einstaklingum það, að séreignasparnaðurinn þeirra haldi sínu verðgildi. 

Það að hrópa á ríkisábyrgð nú, er að sælast í vasa minn og fá mig til að vera þáttakandi í að verja þessa fjármuni hjá þeim sem voru að "gambla" með sitt eigið sparifé.  Ég tók ekki þátt í þessu þá og mótmæli því að vera neyddur til þess nú. 

Ég mótmæli þessu hér með harðlega!