Blái hanskinn.

Nú eru Staksteinar búnir að taka á dómaraklúðri Árna Matthiesen, setts dómsmálaráðherra og eins og sönnum sjálfstæðismönnum sæmir, er þetta klúður varið út í eitt af höfundi dálksins.  Ekki að það komi neitt á óvart, en vörn sjálfstæðismanna í þessu máli er svo ótrúlega aum af stærsta stjórnmálaflokki Íslands.  Þar er blöskrast á því að verið sé að ráðast á Þorstein Davíðsson persónulega.  

Nú verð ég að játa það, að ekki hef ég lagt mig í líma við að lesa allt sem hefur verið skrifað um málið, en það sem ég hef lesið sé ég hvergi að hnjóðað sé í persónu Þorsteins, heldur þvert á móti.  Flestir eru sammála um að gjörningur setts dómsmálaráðherra sé ámælisverður, svo ekki sé fastar að orði kveðið.  

En þegar menn hafa vondan málstað að verja, þarf oft að grípa til meðala sem gengur í fólkið, sérstaklega í eigin trúarsöfnuð.  Sjálfstæðismenn leggja málið þannig upp, að verið sé að refsa syni fyrir gjörðir föðurs.  Það vita það allir, að ekki er hægt að velja sér foreldra, fæðingadag né ættingja.  Flestir græða á sínum nánustu á meðan aðrir tapa, en lífið er nú einu sinni þannig, eins og máltækið segir:  "Hver hefur sinn djöful að draga".  

Staksteinahöfundur hefði eflaust tekið öðruvísi á málunum, ef framsóknarmenn hefðu verið hér í aðalhlutverki, en það er að sjálfsögðu allt annað mál.  

Hér er hins vegar valið að taka upp bláa hanskann fyrir vini sína og flokksmenn, setja upp bláu flokksgleraugun og þá lítur heimurinn svo miklu, miklu betur út, - sérstaklega í augum ritara Staksteina.