Gamlir hamrar.

Afi átti forláta hamar, þann flottasta í sveitinni. Þegar afi kvaddi hélst hamarinn í eigu fjölskyldunnar. Hann var mjög dýrmætur vegna þess að þetta var gamli hamarinn hans afa. Það var að vísu búið að skipta fimm sinnum um skaft og þrisvar um haus. En þetta var samt alltaf sami góði hamarinn, sem afi átti.

Afi átti líka annan hamar, þann ekki síðri. Og afi dó ekki ráðalaus. Þegar hann vantaði sleggju, festi hann járnklump á hausinn á hamrinum til að þyngja hann. En þá varð skaftið of lítið svo hann bjó sér til stærra skaft og brenndi hitt. Nú var þetta hvorki hamar né sleggja og þar sem hausinn hentaði ílla svona góðu skafti, ákvað afi að þyngja hausinn meira. En þá var skaftið ekki nógu öflugt til að bera hausinn, svo það brast. Hann setti það skaft líka á eldinn. Nú átti hann þennan fína haus og því ákvað hann að smíða enn eitt skaftið. Gamli hamarinn var nú kominn í þá stærð, að hann hentaði ekki í neitt verk.

En þar sem skaftið orðið svona öflugt, ákvað afi að fá sér enn einn járnklumpinn og þyngja hausinn enn meir og nota græjuna til að reka niður girðingastaura. Eftir fyrsta daginn var afi alveg orðinn handlama, því skaftið var af óhentugri stærð, fór illa í hendi og allar viðbæturnar gjöktu á skaftinu.

Nú var afa nóg boðið. Hann brá því á það ráð að kaupa nýja sleggju í kaupfélaginu og leggj gamla draslinu, sem hentaði hvort eð er aldrei almennilega í neitt verk. Allt þetta bjástur var búið að taka slíkan tíma frá afa, að hann dó áður en hann gat klárað nokkurn skapaðan hlut af því sem hann ætlaði að gera, hann var alltaf að endurbæta hamrinn.

Þetta segir manni það eitt, að sjaldnast borgar það sig að klastra í gamalt dót. Betra er að útvega sér það sem hentar best í hvert verk fyrir sig. 

Vill finna LSH nýjan stað