Er kúrsinn réttur á þjóðarskútunni?

Það er ekki annað hægt en að velta fyrir sér hvort ríkisstjórnin hefur að einhverju öðru að stefna, en að koma Íslandi ínn í ESB.  Farseðilinn þangað inn er að landa Icesave, fyrr en lausn er í því máli virðast allar dyr lokaðar.  Allir ráðherrar eru að bíða eftir lausn í Icesave málinu, og flest önnur mál eru sett á ís á meðan. 

Hvað er í gangi?  Er ekki hægt að þoka málum áfram innanlands, þó Icesave-málið sé óleyst?  Er ekki hægt að nýta þá orku, sem er að byggjast upp í þjófélaginu, til að skapa?  Hvernig er háttað vinnu við að finna lausn á vanda heimilinna?  Hvaða vinna er í gangi til að koma hjólum atvinnulírfsins á stað? 

Skemmdarverk útrásavíkinganna á stoðir þjóðfélagsins eru alvarleg.  Eru hörmungnar að baki?  Það virðist ekki vera, því nú er enn verið að fremja á landi og þjóð eru skemmdarverk, nú í boði ríkisstjórnar Samfylkingarinnar undir forustu Jóhönnu Sigurðardóttur.  Meira að segja Sigmundi Erni Rúnarssyni er stórlega misboðið og er hann farinn að brýna sitt fólk úr ræðustól Alþingis.  Bragð er að er barnið finnur.

Ráðaleysi ríkisstjórnarinnar er hins vegar ljóst öllum nema þeim, sem eru bundnir berrassaðir á flokksklafa Samfylkingarinnar og viðurkenna ekki mistök flokksinns né þann fíflaskap sem allt ferli flokksins er nú í við stjórn landsins.  Flokksmenn eru uppteknir af því að kenna öllum öðrum um þá erfiðu stöðu, sem landið er í núna, með samsæriskenningar á takteinunum,  um hvernig allir aðrir en þeir brugðust í fjármálahruninu.

Með þessum orðum er ég ekki á neinn hátt að verja það sem miður fór, né þá sem stærstan þátt eiga í því hvernig komið er.  Ég tel samt rétt að Samfylkingarfólk fari að horfa fram á veginn og sameinast öðrum í því að freista þess að bjarga því sem bjargað verður í þeirri erfiðu stöðu sem land og þjóð er í.  Það verður ekki gert með því að eyða orku og fjármum í að reyna að smokra sér inn í ESB, þvert á vilja meirihluta þjóðarinnar. 

Það sýnir sig einnig að fyrirheitnarlandið, ESB, er ekki eins ahugavert og einhverjum kann að hafa fundist fyrir nokkrum árum.  Bankahrunið má rekja að hluta til í gallaðs reglugerðafargans, sem þingmenn ESB eru nú á harðahlaupum að reyna að staga í og rummpa saman stærstu götin svo sagan endurtaki sig ekki niður um alla Evrópu.  Sambandið er farið að gliðna sundur og margir hafa spáð því, að það lifi ekki nema í tíu til fimmtán ár til viðbótar.  Evran stendur ekki traustum fótum sem stendur. 

Trúarbrögð geta oft verið til trafala og rétt er Samfylkingarfólk líta í eigin bam og rifja það einnig upp, að eitt af frumskilyrðum við inngöngu í ESB, var að létta ríkisafskiptum af sem flestum þáttum í ríkisrekstri, m.a. að selja bankana.  Það tókst hins vegar mjög óhönduglega til svo ekki sé dýpra í árina tekið, m.a. vegna andvaraleysis þeirra sem áttu að stýra því ferli fylgjast með að það gengi allt eðlilega fyrir sig. 

Það er ekki á neinn hallað í því máli með að nefna Björgvin G Sigurðsson.  Hann stóð fremstur meðal jafningja og fylgdist með hruninu af fremsta bekk.  Hann aðhafðist ekki nokkurn skapaðan hlut að, til að freista þess að lágmarka tjónið.  Hann átti að hafa bestu yfirsýnina þar sem hann, sem ráðherra, hafði alla þræði verkefnisins í gegnum skrifstofu sína.