Verndum Íslenska náttúru fyrir náttúruverndarsinnum

Náttúruverndarsinnar eiga mjög erfitt að beygja sig undir lög og reglur.  Löngu eftir að búið er að samþykkja framkvæmd eru þeir að hóta að stöðva framkvæmdir og það löngu eftir að öllu lögformlegu ferli lýkur og jafnvel dæmi um að heimta að stöðva framkvæmdir löngu eftir að þær eru hafnar.

Sérkennilegast er upplifa það ítrekað að vatnsaflsvirkjanir eru útskúfaðar af þessum háværa minnihluta, þrátt fyrir að vera þær hreinustu sem völ er á.  Sami hópurinn  hengir sig á vindrellur, sem enga leið eiga með Íslenskum raunveruleika í stóra samhenginu.  Ekki eingöngu valda þær yfirþyrmandi sjónmengun heldur hafa óafturkræf náttúrspjöll för með sér og auka CO2 gildið í náttúrunni, sem verður til við að flytja mikið hráefni og þungan búnað um  langan veg, heldur henta þær mjög illa veðurfari Íslands vegna óstöðugs veðurfars.

Það er ógjörningur að ræða raforkuframleiðslu vatnsaflsstöðva á vitrænu plani við þetta fólk.  Margar litlar virkjanir geta nýst til heimabrúks og við að framleiða orkugefandi efni á vinnuvélar svo sleppa megi því að flytja þann orkugjafa um langan veg.  Bændur hafa margir hverjir góðar aðstæður til smávirkjana án þess að raska náttúrunni að neinu marki.  Þeir geta framleitt sjálfir raforku á tæki og tól sín og dregið umtalsvert úr loftmengun.

Jafnvel stórar virkjanir eru að vinna að mestu með náttúruleg efni, a.m.k. er óumdeilt að vatnið er eitt það vist- og heilnæmasta efnið á jörðinni.