Benedikt V. Warén

10.4.2013 | 14:39

Laupur er hreiðurstæði hrafna.....

......og hrafninn er spörfugl, þó hann hagi sér oft eins og ránfugl. Gaukur er lítið skildur hrafninum, en um margt líkur honum í hátt. Gaukur verpir oft í hreiður minni fugla og lætur þá síðan sjá um uppeldið á meðan hann sinnir öðru.

Gaukur einn gerði sér dælt við hrafna, sem þó ekkert samneyti vildu. Hann fékk þó að fljóta með, vegna þess að hann gerði ítrekað aðsúg að öðrum fuglum og var sérlega uppsigað við gauka sem nálguðist óðal hrafnanna á norðausturlandi. Þessi gaukur náði fljótt athygli forustuhrafnsins og varð þeim vel til vina. Sérstaklega þótti forustuhrafninum vænt um það, að gaukurinn var óþreytandi að gjamma í allar áttir um allt og ekkert. Að lokum þurfti forustuhrafninn ekki einu sinni lyfta upp einni fjöður til að gaukurinn gjammaði. Hann las hugsanir forustuhrafnsins eins og opna bók og það þótti forustuhrafninum ekki slæmt.

Sem fyrr segir, verpa gaukar gjarnan í annarra fugla hreiðrum. Umræddur gaukur ætlaði að iðka þann leik og flutti sig í fuglabjarg sunnanlands, þar sem greyið var búinn í skíta í öll hreiðrin fyrir norðan. Gauks druslan áttaði sig ekki á því, að þegar suður um heiðar var komið, voru fuglarnir þar bara venjulegir hrafnar, sem þóttu ekkert til um aðra fugla, nema þá til að éta. Hróður hans hafði borist víða, en ekki á suðurnes. Gaukurinn hafði reiknað með höfðinglegum móttökum þar syðra, en ekki þessari sneypu sem varð raunin. Hrafnarnir þar voru ekki ekki jafn umburðalindir og hrafnarnir heima. Honum var því umsvifalaust kastað út laupnum í fuglabjarginu.

Nú voru góð ráð dýr. Ekki gat ræfilstuskan farið norður aftur, eftir það sem á undan ver gengið og forustuhrafninn var einnig upptekinn að hugsa um eigin laup, sem stóð orðið nokkuð áveðurs núna. Hann hafð í ógáti gert sér dælt við farfugla, sem komu bara hingað til að verpa og voru svo mest megnis á beit í Evrópu. Þessum stofni þótti svo voðalega gott að geta kroppað á ökrum bænda og þurfa ekkert annað fyrir lífinu að hafa og þótti mjög notarlegt að geta étið það sem aðrir höfðu fyrir að framleiða.

Gaukurinn henti sér því á hrafnaþing, sem haldið var um þessar mundir. Merkilegt nokk, hann var tekinn í hópinn. Þar með var hann kominn í aðallaupinn hjá hröfnunum. Þetta var æðislegur laupur og hentaði gauks ræflinum sérlega vel. Þetta var toppurinn sem hægt var að ná.

Þetta var nefnilega sérlega vel til hafður lygalaupur. Langþráður friður færðist yfir gaukinn og hann stundi með gleði í hjarta: "Ég er kominn heim".